norweski język,
2 równoprawne języki: bokmål [‘literacki’] i nynorsk [‘nowonorweski’], z grupy skand. (nordyckiej) języków germańskich;
norweski język
Encyklopedia PWN
najstarsze napisy runiczne z V w.; najstarsze zabytki w języku norweskim z poł. XII w.; etapy rozwoju: pranordycki (750–1050), staronorw (1050–1350), średnionorw (1350–1525) i nowonorw (1525–1814); ok. 1525–1814 w funkcji języka urzędowego i lit. język duński; na bazie pisanego języka duńskiego wykształcił się w 1. poł. XVIII w. język nar. riksmål, nazywany od 1929 bokmål; 1850 powstał drugi nar. j.n. — landsmål, nazywany od 1929 nynorsk, oparty na dialektach norweskich i od 1885 równoprawny z bokmål.
