neoklasycyzm
lit. kierunek w literaturze eur. XIX i XX w., nawiązujący do szeroko pojmowanej tradycji antycznej i nowoż., klasycyzm.
[gr.-łac.],
klasycyzm współczesny,
neoklasycyzm
Encyklopedia PWN
Kierunek rozwinięty gł. w poezji XX w., postulujący aktualizację form przeszłości i twórcze wykorzystanie mitów, symboli i obrazów tradycji europejskiej. Dążenia neoklasycyzmu występują w literaturze anglosaskiej (T.S. Eliot — twórca i teoretyk, R. Aldington, E. Pound), fr. (P. Valéry), niem. (S. George), ros. (N. Gumilow, A. Achmatowa, O. Mandelsztam). W Polsce neoklasycyzm pojawił się przed I wojną świat. (pismo „Museion”), a jego nasilenie nastąpiło w latach 30. (J. Iwaszkiewicz, J. Stempowski); współcz. kontynuacje są obecne w poezji i eseistyce: M. Jastruna, Cz. Miłosza, Z. Herberta, J.M. Rymkiewicza, J.S. Sity, R. Przybylskiego.
