Napoleon III
 
Encyklopedia PWN
Napoleon III, Charles Louis Napoléon Bonaparte, ur. 20 IV 1808, Paryż, zm. 7 I 1873, Chislehurst k. Londynu,
prezydent Francji 1848–52, cesarz Francuzów 1852–70, syn Ludwika Bonapartego.
1832, po śmierci Napoleona II, uznał się za spadkobiercę Napoleona I; 1836 usiłował dokonać w Strasburgu zamachu stanu, wskutek czego wydalono go do Ameryki; 1840 ponowił próbę zamachu stanu, został aresztowany i z dożywotnim wyrokiem osadzony w twierdzy Ham; 1846 zbiegł do Wielkiej Brytanii; po rewolucji lutowej 1848 wrócił do Paryża; IX 1848 wybrany do Zgromadzenia Nar., od XII tego roku prezydent; 1851 dokonał przewrotu i 1852 ogłosił się cesarzem. W polityce wewn. popierał rozwój przemysłu, handlu i bankowości, czym zyskał sobie poparcie burżuazji; dyktatorskie rządy Napoleona (od 1860) wywołały silną opozycję i zmusiły go do pewnych ustępstw liberalno-parlamentarnych. W polityce zagr. dążył do odzyskania fr. przewagi w Europie, angażując Francję w wiele konfliktów międzynar.: udział w wojnie krymskiej, poparcie zjednoczenia Włoch i wraz z Królestwem Sardynii wystąpienie przeciw Austrii (Solferino 1859), 1862–67 interwencja zbrojna w Meksyku; podboje kolonialne na Dalekim Wschodzie (koncesje w Chinach, 1863 protektorat nad Kambodżą); 1870 wypowiedział wojnę Prusom (wojna francusko-pruska), w bitwie pod Sedanem wzięty do niewoli; zdetronizowany w wyniku rewolucji wrześniowej; po zakończeniu wojny w Wielkiej Brytanii, gdzie zmarł.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia