Twórczość Mozarta wyrasta z tradycji muzyki włoskiej i niemieckiej; obejmuje ona wszystkie ważniejsze ówczesne gatunki muzyczne zarówno instrumentalne, jak wokalne, a w dziedzinie muzyki dramatycznej: operę poważną (seria), komiczną (buffa) i singspiel. W operach seria i tzw. serenatach (
Mitridate, re di Ponto,
Ascanio in Alba,
Lucio Silla,
Il sogno di Scipione,
Idomeneo, re di Creta,
La clemenza di Tito) Mozart nawiązał do kompozytorów szkoły neapolitańskiej i J.A. Hassego, przejmując typowe dla nich środki, jak: aria, recitativo secco i accompagnato (
recytatyw), ale ograniczając np. koloratury i rozbudowując partie zespołowe. Również we wczesnych operach buffa (
La finta semplice,
La finta giardiniera) korzystał z wzorów włoskich. W późniejszych, mistrzowskich dziełach (
Così fan tutte, Wiedeń 1790,
Wesele Figara, tamże 1786,
Don Giovanni, Praga 1787) wzrosła rola orkiestry i partii zespołowych. W
Don Giovannim, nazwanym dramma giocoso, krzyżują się wątki komiczne i tragiczne, uwertura stanowi integralny składnik dzieła (jej motywy są wykorzystane w dalszym toku utworu); w scenie balu zostały wprowadzone, odpowiednio do wymagań akcji dramatycznej, 3 orkiestry grające jednocześnie: taniec niemiecki (w metrum
3/
8), kontredansa (
2/
4) i menueta (
3/
4). Mozart był też wybitnym przedstawicielem singspielu (
Bastien und Bastienne, a zwłaszcza
Uprowadzenie z seraju, Wiedeń 1782, również zbliżony do singspielu
Czarodziejski flet, tamże 1791). Przeciwstawienie w
Czarodziejskim flecie 2 światów, realnego i fantastycznego, stało się punktem wyjścia dla niemieckiej opery romantycznej. W swych dziełach operowych Mozart przykładał dużą wagę do koordynacji warstwy muzycznej i słownej oraz ich równowagi. Poza operami komponował arie koncertowe (59), pieśni (39, m.in. popularny
Fiołek), duety, tercety, kwartety wokalne, kanony na 2–4 głosy.