monodia

monodia

[gr.],

muz. dosłownie: śpiew przeznaczony dla jednego śpiewaka;

w szerszym znaczeniu śpiew solowy z towarzyszeniem instrumentalnym, uprawiany w średniowieczu (ballada, rondo, virelai, madrygał) i renesansie (np. pieśń z akompaniamentem lutni); m. akompaniowana, styl monodyczny powstały ok. 1600, propagowany przez Cameratę florencką; recytatywny śpiew solowy z basso continuo, np. zbiór Nuove musiche G. Cacciniego (1602), Cento concerti ecclesiastici L. Viadany (1602).