minister

minister

[łac.],

członek nacz. organu zarządzająco-wykonawczego Rady Ministrów i zarazem jednoosobowy nacz. organ administracji publicznej, kierujący określonym jej działem; powoływany w Polsce przez prezydenta na wniosek premiera (1952–89 powoływany i odwoływany przez sejm, a między sesjami sejmu przez Radę Państwa).

Urząd jest tworzony i znoszony na mocy ustawy; do ministrów należy m.in. wydawanie aktów prawnych (rozporządzeń i zarządzeń), realizacja polityki rządu z zakresu działania resortu, kierowanie ministerstwem i podległymi mu bezpośrednio jednostkami, sprawowanie nadzoru nad terenowymi organami administracji o właściwości szczególnej; minister ponosi odpowiedzialność polit. przed sejmem (sejm bezwzględną większością głosów może mu wyrazić wotum nieufności) i konstytucyjną przed Trybunałem Stanu; minister bez teki, zwyczajowe określenie członka rządu w randze ministra, któremu nie zostało powierzone kierowanie żadnym działem administracji (resortem); mianem ministra określa się grzecznościowo niektórych wyższych urzędników administracji publicznej, np. szefa kancelarii sejmu.