Milet, gr. Mílētos,
ruiny staroż. miasta w zachodniej Turcji, przy ujściu rz. Menderes (staroż. Meander) do M. Egejskiego, na południowy zachód od m. Söke.
Milet
Encyklopedia PWN
W VII–VI w. gł. ośr. handl., kult. i nauk. (jońska filozofia przyrody); metropolia wielu kolonii (gł. nad M. Czarnym); od poł. VI w., pod władzą Persów, Milet stanął na czele powstania jońskiego (perskie wojny); częściowo zniszczony 494 p.n.e. i odbud. na planie hippodamejskim (Hippodamos z Miletu), odgrywał już mniejszą rolę; miasto upadło wskutek zamulenia portu; obecnie ruiny we wsi Balat. Wykopaliska niem. (1899–1914 i od 1956) — poza śladami m.in. osady jońskiej (IX w. p.n.e.) i Miletu archaicznego na wzgórzu Kalabak — odsłoniły gł. ruiny miasta hellenistycznego i rzymskiego; w centrum 2 agory — tzw. Północna i Południowa z monumentalną bramą (II w. n.e., zrekonstruowana — Muzeum Pergameńskie w Berlinie), między agorami — buleuterion; dalej na północ — gimnazjon i Delfinion (sanktuarium Apollina opiekuna żeglarzy), połączone ongiś drogą procesyjną ze świątynią Apollina w pobliskiej Didymie; nad zatoką — trzecia agora, tzw. Zachodnia, i ruiny teatru.
