miedziowce
Encyklopedia PWN
metale ciężkie; mało reaktywne, zaliczane do metali szlachetnych; mają zbliżone temperatury topnienia (ok. 1000°C); kowalne i ciągliwe, bardzo dobrze przewodzą ciepło i prąd elektryczny; w związkach wszystkie miedziowce występują na I stopniu utlenienia, miedź także na II i III, srebro na II, złoto na III; miedziowce chętnie tworzą związki koordynacyjne; w przyrodzie często występują w stanie rodzimym (złoto prawie wyłącznie), także w związkach lub w postaci roztworów stałych; są stosowane do wytwarzania powłok ochronnych, wyrobu niektórych aparatów, w dentystyce (srebro i złoto), w jubilerstwie, technologii materiałów mikroelektronicznych, katalizie; miedź stosuje się głównie w przemyśle elektrotechnicznym oraz do produkcji stopów. Miedziowce były znane w starożytności.
