Miciński Tadeusz

fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Miciński Tadeusz, ur. 9 XI 1873, Łódź, zm. 1918, k. Czerykowa (Białoruś),

poeta, dramaturg, prozaik, publicysta;

przedstawiciel Młodej Polski i wczesnych tendencji ekspresjonizmu, wiążący w twórczości różne wątki filoz. i historiozoficzne (od gnostycyzmu i hiszp. mistyki po romant. mesjanizm i idee panslawizmu); prekursorska wobec surrealizmu liryka (W mroku gwiazd 1902); dramaty, uznane za zapowiedź idei pol. teatru monumentalnego: Kniaź Patiomkin (1906, o rewolucyjnym buncie marynarzy ros. 1905) i W mrokach złotego pałacu, czyli Bazylissa Teofanu (1909, z dziejów Bizancjum); symbol.-wizyjne powieści Nietota (1910) i Xsiądz Faust (1913); publicystyka; W mroku gwiazd i inne poezje (1957), Poezje wybrane (1976), Poezje (1980); Utwory dramatyczne (t. 2–4 1979–84); zamordowany podczas napadu rabunkowego.

Bibliografia

J. PROKOP Żywioł wyzwolony. Studium o poezji Tadeusza Micińskiego, Kraków 1978;

Studia o Tadeuszu Micińskim, red. M. Podraza-Kwiatkowska, Kraków 1979;

W. GUTOWSKI W poszukiwaniu życia nowego. Mit a światopogląd w twórczości Tadeusza Micińskiego, Warszawa 1980.