Menander
 
Encyklopedia PWN
Menander, Ménandros, ur. 342, zm. na przeł. 293 i 292 p.n.e.,
poeta ateński; najwybitniejszy przedstawiciel tzw. komedii nowej;
uczeń Teofrasta z Ereos, przyjaciel Demetriusza z Faleronu, także Epikura; autor ponad 100 komedii, znanych gł. z licznych fragmentów; 1905 odkryto duże partie 5 komedii, m.in.: Sąd rozjemczy (wyd. pol. 1951), Perikeiroménē [‘dziewczyna z obciętym warkoczem’], Hḗrōs, Samía [‘Samijka’], 1956 odnaleziono sztukę Odludek (wyd. pol. 1960), 1969 — Tarcza (wyd. pol. 1970); M. wywarł wpływ, za pośrednictwem Plauta i Terencjusza, na ukształtowanie się nowoż. komedii obyczajowej; Wybór komedii... (1982).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia