Marrakesz, arab. Marrākush, fr. Marrakech 
,
m. w zachodnim Maroku, u podnóża Atlasu Wysokiego, położone na wys. ok. 460 m;
,
Marrakesz
Encyklopedia PWN
ośr. adm. regionu Marrakesz-Tansfit-Al-Hauz. Założony 1062 jako stol. państwa Almorawidów, następnie do XVII w. stol. kolejnych dyn. berberskich: Almohadów, Marynidów, Sadytów; od 1631 Marrakesz opanowany przez dyn. Alawitów, która ośr. władzy uczyniła Fez i Meknes; od tej pory miasto traciło na znaczeniu, pozostając jednak ważnym ośr. handl. i ekon. oraz wielką atrakcją turystyczną. Gł. ośr. handl. w południowej części kraju; rozwinięte rzemiosło (dywany, wyroby skórz., gł. z safianu); ośr. turyst.; stacja końcowa linii kol. z Tangeru (z odgałęzieniem do Fezu i Wadżdy); międzynar. port lotn.; uniw. (zał. 1978); muzeum sztuki marok.; nekropola Sadytów; zabytkowe mury miejskie z bramami, cytadela, meczety (XII i XVI w.), m.in. słynny meczet Kutubijja (XII w.); madrasa Ben Jusuf (XIV w., rozbudowa 1564–65); pałace (XVI, XIX w.), założenia ogrodowe Agdal i Manara — zabytki M. zostały wpisane na Listę Świat. Dziedzictwa Kult. i Przyr. UNESCO; pod fr. protektoratem (po 1913) rozwinęła się nowa, eur. część miasta zw. Guéliz.
