Maritain Jacques
 
Encyklopedia PWN
Maritain
[maritę̣]
Jacques Wymowa, ur. 18 XI 1882, Paryż, zm. 28 IV 1973, Tuluza,
fr. filozof i myśliciel polityczny; tomista;
od 1914 profesor Instytutu Katol. w Paryżu; od 1918 czł. Papieskiej Akad. Św. Tomasza w Rzymie; 1945–48 ambasador Francji przy Watykanie; wykładowca Papieskiego Inst. Studiów Mediewistycznych w Toronto i uniw. amer.; początkowo zwolennik H. Bergsona, następnie jeden z gł. przedstawicieli współcz. tomizmu, odrzucający (w imię realizmu) irracjonalizm i scjentyzm (swoją polemikę z filozofią pokartezjańską zawarł m.in. w pracy Trzej reformatorzy 1925, wyd. pol. 1939); zaliczany do gł. przedstawicieli personalizmu; za podstawę myśli filoz. uważał metafizykę bytu istniejącego, którą uprawiał odwołując się do myśli św. Tomasza z Akwinu i rozwijając swoją koncepcję tzw. intuicji bytu; publikował prace z dziedziny metafizyki (Sept leçons sur l’étre 1943, Court traité de l’existence et de l’existant 1947), epistemologii (Distinguer pour unir 1932), estetyki (Sztuka i mądrość 1920, wyd. pol. 1936, L’intuition créatrice dans l’art et dans la poésie 1966), filozofii moralnej (Religia i kultura 1930, wyd. pol. 1937, Humanizm integralny 1936, wyd. pol. 1981, Człowiek i państwo 1951, wyd. pol. 1993) oraz teologii (De l’Eglise du Christ 1970); pol. wybór Pisma filozoficzne (1988), Kontemplacja w świecie (1994).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia