marabut
 
Encyklopedia PWN
marabut
[portug. < arab. murābiṭ ‘mieszkaniec ribatu’],
w średniowieczu członek muzułmańskiego bractwa rel. w północnej Afryce;
marabuci mieszkali w warownych klasztorach zw. ribat, oddawali się praktykom ascetycznym i brali udział w świętej wojnie (arabski dżihad); z ich działalnością wiąże się powstanie w XI w. dyn. Almorawidów; później termin marabut oznaczał osobę świątobliwą (mężczyznę lub kobietę) słynącą z pobożności, praktyk ascetycznych, cudotwórstwa; kult marabutów i ich grobów (sprzeczny z zasadami islamu) rozwinął się zwłaszcza w Afryce Północnej.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Sahara, muzułmański grobowiec marabuta w okolicy miasta Timimun (Algieria) fot. M. Witkowska/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia