Mantua, Mantova,
m. w północnych Włoszech, w regionie Lombardia, na Niz. Padańskiej, nad rz. Mincio (dopływ Padu), otoczone z 3 stron jez: Superiore, Mezzo i Inferiore;
Mantua
Encyklopedia PWN
ośrodek administracyjny prowincji Mantua. Starożytna osada etruska; w średniowieczu komuna miejska; 1328–1707 pod rządami Gonzagów, w XV–XVI w. okres rozkwitu; 1707 opanowana przez Austriaków, 1797 przez Francuzów; 1800–14 w składzie Rep. Wł., następnie Królestwa Włoch; po kongresie wiedeńskim 1815 ponownie pod rządami Austrii; od 1866 w zjednoczonym Królestwie Włoch. Ośr. handl. regionu roln.; przemysł spoż. (m.in. cukrownie, łuszczarnie ryżu), maszyn., metal., chem., włók., porcelanowo-fajansowy, rafineryjny; węzeł kol. i drogowy; port śródlądowy; ośr. turyst.; ogród bot.; muzea i galeria malarstwa; rom. rotunda S. Lorenzo (XI w.); pałac Acerbi (XII w.) i Bonacolsi (XIII w.); zespół arch. Palazzo Ducale (XIII–XVIII w.), m.in. zamek S. Giorgio (XIV w.) ze słynnymi freskami A. Mantegni w komnacie Camera degli Sposi (1461–74); katedra (XVI w., fasada XVIII w.) z kampanilą rom.; kościoły renes. wg planów L.B. Albertiego: S. Sebastiano (1459–63, przebudowany), S. Andrea (1470 — projekt, 1494 — budowa); manierystyczny Palazzo del Tè z freskami we wnętrzach (zaczęty 1525, projekt G. Romano); Palazzo della Ragione (XIII–XV w.) z wieżą zegarową (1473); kościoły i pałace barok. i neoklasyczne.
