Machu Picchu
stanowisko archeol. w Peru (dep. Cuzco), regionalne centrum ceremonialne i gosp. (uprawa koki) Inków;
[mạcziu pịkcziu] 
,
, Machu Picchu
Encyklopedia PWN
położone między szczytami Machu Picchu i Wayna Picchu, na wys. ok. 2350 m, w dolinie rz. Urubamba, w prow. Urubamba; odkryte 24 VII 1911 przez amer. badacza H. Binghama. Początkowo uważane za Vilcabambę, ostatnią stol. państwa Inków lub wręcz za stanowisko przedinkaskie; obecnie przyjmuje się, że powstało ok. poł. XV w., za panowania inkaskiego władcy Pachakuti Inki Yupankiego, jako regionalne centrum ceremonialne i gosp. (uprawa koki). Opuszczone przez Inków prawdopodobnie ok. 1537–1538. Obejmuje 2 zasadnicze zespoły: tzw. Sektor Roln., z kilkudziesięcioma sztucznymi tarasami uprawnymi, oraz Sektor Miejski, podzielony obszernym placem na część wschodnią i zachodnią. Budynki wykonane z obrobionego kamienia, grobowce w naturalnych jaskiniach, kute w skale ołtarze i platformy (np. słynna Intihuatana). Inne budowle to: Świątynia Trzech Okien, Acllahuasi, Świątynia Księżyca. Machu Picchu łączyła z Cuzco droga, wzdłuż której leży wiele mniejszych stanowisk. Wpisane na Listę Świat. Dziedzictwa Kult. i Przyr. UNESCO.
