Lubaczów

rys. Z. Kwiatkiewicz/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Lubaczów,

m. powiatowe w województwie podkarpackim, na Płaskowyżu Tarnogrodzkim, nad Lubaczówką i jej dopływem Sołotwą.

Ludność miasta: ogółem — 12 tys. mieszkańców (2019)

Gęstość zaludnienia: 462,2 os/km² (2019)

Powierzchnia: 26 km²

Współrzędne geograficzne: długość geograficzna: 23°08′E, szerokość geograficzna: 50°10′N

Prawa miejskie: nadanie praw — 1376

Oficjalne strony WWW: www.lubaczow.pl

gród ruski, wzmiankowany w XIII w.; w poł. XIV w. wraz z ziemią przemys. włączony do Polski; prawa miejskie 1376; siedziba kasztelanii (do 1792) i starostwo niegrodowe; ośr. rzemiosła (m.in. produkcja białej broni, znany z wyrobów bednarskich); od XV w. liczne skupisko Żydów; w XVIII w. huta szkła produkująca szkło kryształowe; 1772–1918 w zaborze austr., w XIX w. podupadł; ponowny rozwój związany z uruchomieniem linii kol.; IX 1939 zacięte walki obronne; w czasie okupacji niem. 1942–43 getto (ok. 7 tys. osób, ok. 2,5 tys. zginęło w ośr. zagłady w Bełżcu, pozostali rozstrzelani na miejscu); od 1945 ośr. administracji apostolskiej (pozostałość archidiecezji lwow. Kościoła rzymskokatol.), 1992 włączony do diecezji zam.-lubaczowskiej; 1922–75 i od 1999 siedziba powiatu. Zakłady wyrobów galanteryjnych, maszyn budowlanych, odzieżowych, spoż., drzewne; przedsiębiorstwa budowlanego; muzeum regionalne. W pobliżu L. eksploatacja gazu ziemnego (Szczutków) i zdewastowana, nieczynna kopalnia siarki (Basznia).