Limousin
dawny region administracyjny i kraina historyczna w środkowej Francji, w północno-zachodniej części Masywu Centralnego;
[limuzę̣] 
,
, Limousin
Encyklopedia PWN
obejmuje dep.: Corrèze, Creuse i Haute-Vienne; powierzchnia 16,9 tys. km2, 741 tys. mieszk. (2011); ośrodek administracyjny Limoges. Obszar wyżynny, zbud. ze skał krystal., wyniesiony w części wschodniej do 984 m (masyw Millevaches) i obniżający się w części zachodniej do 200–350 m; głębokie doliny rzek: Vézère, Vienne, Creuse; lasy (33% pow.) mieszane z sosną, dębem, bukiem; łąki i pastwiska zajmują ok. 36% powierzchni. Od końca XIX w. odpływ ludności (1891 — 986 tys. mieszk.); wartość produktu krajowego brutto na 1 mieszk. jest niższa od średniej krajowej o ponad 25%. Podstawą gospodarki jest rolnictwo, zwłaszcza hodowla bydła znanej rasy L.; eksploatacja lasów; przemysł słabo rozwinięty, gł. elektroniczny, ceramiczny (słynna porcelana z Limoges), papierniczy; wyrób gobelinów w Aubusson; gł. w kraju region wydobycia (La Crouzille) i wzbogacania rud uranu; transport kol. i drogowy rozwinięty w zachodniej części regionu.
Historia. W starożytności na obszarze obecnego L. osiedlali się kolejno Ligurowie, Iberowie i celtyccy Lemowie; w I w. p.n.e. podbite przez Rzym i włączone do prow. Akwitania (Gallia Aquitana); po wędrówkach ludów w państwie — Franków; w IX w. rozpad na drobne seniorie, stanowiące do końca XV w. przedmiot rywalizacji fr.-ang.; od XI w. rozkwit gosp. (rzemiosło artyst., złotnictwo, wyrób gobelinów, fajansów i porcelany) i kult. (trubadurzy); 1607 przyłączony do Korony fr. przez Henryka IV; w XVIII w. jedna z najbardziej zacofanych prowincji fr., rozwój gospodarczy po zbudowaniu 1850 linii kol.; w czasie II wojny światowej teren działania ruchu oporu (maquis).
