Leuven 
,
m. w środkowej Belgii, we flamandzkiej części prow. Brabancja, ok. 20 km na wschód od Brukseli, nad rz. Dijle.
[lọ:wən] ,
fr. Louvain , ,
Leuven
Encyklopedia PWN
miasto rozwinęło się w pobliżu normańskiego obozu warownego; 1106 hrabiowie L. uzyskali tytuł książąt Dolnej Lotaryngii (Brabancji); w XIII–XIV w. ośr. sukiennictwa; podczas I i II wojny światowej poważnie zniszczone. Przemysł spoż. (młynarstwo, mleczarstwo, piwowarstwo), włók., maszyn., obuwniczy; katol. uniw. flamandzki (zał. 1425, najstarszy w kraju) z bogatą biblioteką; 1970 część francuskojęzyczną uniw. przeniesiono do Louvain-La Neuve (na południe od Brukseli); ośr. turyst.; muzeum miejskie (Musée Venderkelen-Mertens); kościoły, m.in.: Dominikanów (XIII–XIV w.), St. Jacques (XIII, XV w.), Notre Dame (XIII, XIV w.), Ste Gertrude (XIV w.), opactwo van Parck (XIII–XIX w.), St. Pierre (XV–XVI w.), Jezuitów (XVII w.); ratusz (1448–63), sukiennice (1317).
