Leja Franciszek
 
Encyklopedia PWN
Leja Franciszek, ur. 27 I 1885, Grodzisko Górne (k. Przeworska), zm. 11 X 1979, Kraków,
matematyk;
1910–23 nauczyciel matematyki i fizyki w szkołach średnich, m.in. w Krakowie, 1924–36 profesor Politechniki Warsz., 1936–60 — Uniwersytetu Jagiellońskiego; podczas II wojny światowej brał udział w tajnym nauczaniu w Łańcucie i Leżajsku; od 1948 pracował w Państw. Instyt. Mat. (od 1952 Inst. Mat. PAN); współzałożyciel (1919) Pol. Tow. Mat. (1963–65 prezes); czł. Akad. Nauk Ścisłych w Limie i TNW (od 1931); najważniejsze wyniki uzyskał w badaniach z zakresu teorii szeregów, teorii funkcji analitycznych wielu zmiennych oraz teorii grup topolog. (1927 wprowadził pojęcie grupy topolog.); autor podręczników i monografii, m.in. Rachunek różniczkowy i całkowy ze wstępem do równań różniczkowych (wyd. 1947, wyd. 16 1979), Funkcje zespolone (wyd. 1967, wyd. 5 1979).
Bibliografia
J. Siciak Franciszek Leja (1885–1979), „Wiadomości Matematyczne” 1982 t. 24.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia