Lechoń Jan
 
Encyklopedia PWN
Lechoń Jan, właśc. Leszek Serafinowicz, ur. 13 III 1899, Warszawa, zm. 8 VI 1956, Nowy Jork,
poeta, eseista, tłumacz, krytyk literacki i teatralny.
Kalendarium
Współtwórca grupy poet. Skamander, 1926–29 redaktor „Cyrulika Warszawskiego”; od 1930 w służbie dyplomatycznej w Paryżu; od 1940 w USA, 1943–46 współredaktor „Tygodnika Polskiego”, stały współpracownik „Wiadomości”; w zbiorze Karmazynowy poemat (1920) wyraził zarówno sprzeciw wobec obezwładniającego ciążenia tradycji nar., jak i fascynację wielkimi wzorami przeszłości, wchodzącymi w skład romant. dziedzictwa; od zbioru Srebrne i czarne (1924) poezję L. wypełniała pesymistyczna refleksja wokół problemów samotności, tragizmu życia, śmierci, po 1939 wzbogacona akcentami nostalgii i patriotycznej egzaltacji (Lutnia po Bekwarku 1942, Aria z kurantem 1945, cykl Marmur i różaPoezjach zebranych 1954); utwory satyr. (Rzeczpospolita Babińska 1920); Poezje (1963), Poezje wybrane (1977), Poezje (1990), Fragmenty dramatyczne (1978); wybór prozy Bal u senatora (1981); szkice Cudowny świat teatru (1981); oraz Portrety ludzi i zdarzeń (1997); ostatnim dziełem Lechonia był Dziennik z lat 1949–56 (t. 1–3, Londyn 1967–73, wyd. krajowe t. 1–3 1992–93), cenne źródło do biografii poety i historii Polonii nowojorskiej; zmarł śmiercią samobójczą.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia