kwakrzy, Society of Friends, Stowarzyszenie Przyjaciół,
nazwa nadana 1665 protest. grupie ang. dysydentów odrzucających teologię kalwińską i Kościół anglikański w imię głoszonego ideału Kościoła apostolskiego i wewn. oświecenia (przebudzenia), zał. 1652 przez G. Foxa;
kwakrzy
Encyklopedia PWN
Fox w kazaniach pokutnych głosił konieczność powrotu do pierwotnej surowości ewangelickiej i nawoływał, by „drżeć przed gniewem Bożym” (ang. Quakers ‘drżący’, stąd nazwa). Za źródło wiary kwakrzy uważają wewn. objawienie Boże udzielane każdemu człowiekowi i zupełnie do zbawienia wystarczające; odrzucają wszelkie zewn. formy kultu, łącznie z sakramentami i instytucją kapłana, a w życiu społ. nie uznają żadnego podziału na stany; odrzucają też służbę wojsk., przysięgi, rozrywki, potępiają podziały rel. i społ. (m.in. zwalczali niewolnictwo, nieśli pomoc ofiarom I i II wojny światowej); jako programowi pacyfiści 1947 otrzymali Pokojową Nagrodę Nobla; obecnie k. liczą ok. 500 tys. czł., gł. w USA i Wielkiej Brytanii. Na ziemiach polskich kwakrzy pojawili się w XVII w.; po II wojnie świat. w Polsce działała Misja kwakierska, prowadząca działalność charytatywną; obecnie w Polsce mieszka od kilku do kilkunastu kwakrów
