Koyré
fr. filozof, matematyk i historyk nauki, pochodzenia rosyjskiego;
[kuarẹ]
Alexandre, ur. 29 VIII 1892, Taganrog, zm. 28 IV 1964, Paryż,
Koyré Alexandre
Encyklopedia PWN
profesor École des Hautes Études w Paryżu, sekr. generalny Institut International de Philosophie; głosił tezę o wewn. jedności myśli nauk., filoz. i rel.; w badaniach poświęconych Paracelsusowi, mistykom niem. XVI w., Galileuszowi, J. Keplerowi, J. Newtonowi oraz w analizach hist. koncepcji przestrzeni, dowodził zakorzenienia myślenia nauk. w twórczej spontaniczności, uwarunkowanej duchowym kontekstem i typem mentalności uczonego; K. zapoczątkował metodę „hist.-kryt.”, polegającą na wykorzystaniu badań hist. w analizach epistemolog., zwróconą przeciwko pozytywizmowi; L’idée de Dieu dans la philosophie de saint Anzelm (1923), La philosophie de Jacob Boehme (1929), Od zamkniętego świata do nieskończonego wszechświata (1957, wyd. pol. 1998), La révolution astronomique (1961), Etudes newtoniennes (1965), Mistycy, spirytualiści, alchemicy niemieccy XVI w. (1971, wyd. pol. 1995).
