Kossak-Szczucka Zofia
 
Encyklopedia PWN
Kossak-Szczucka Zofia, secundo voto Szatkowska, ur. 10 VIII 1889, Kośmin (Lubelskie), zm. 9 IV 1968, Bielsko-Biała,
wnuczka Juliusza Kossaka, powieściopisarka i publicystka.
Podczas okupacji niem. współorganizatorka Frontu Odrodzenia Polski (1942–43 redaktor jego pisma „Prawda”) i Rady Pomocy Żydom; 1943–44 więziona w obozie w Oświęcimiu (wspomnienia Z otchłani 1946); 1947–57 w Wielkiej Brytanii; w popularnych powieściach hist. z dziejów wypraw krzyżowych (epicki cykl: Krzyżowcy, t. 1–4 1935, Król trędowaty 1937, Bez oręża, t. 1–2 1937), historii Polski (m.in. Złota wolność 1928, Legnickie Pole 1930, Suknia Dejaniry 1948) i dziejów bibl. (Przymierze 1952); plastyka i realizm opisu hist.-obyczajowego są włączone w przedstawienie zagadnień życia rel. z perspektywy katol.; powieść wpomnieniowa Pożoga (1922, wyd. poza cenzurą 1985), saga rodu Kossaków Dziedzictwo (t. 1–3 1956–67), zbiór opowiadań Nieznany kraj (1932), żywoty świętych Szaleńcy Boży (1929), opowieść hist. Troja północy. 966–1966 (1960, wspólnie z Z. Szatkowskim), utwory dla dzieci i młodzieży; rozproszone pisma ukazały się w tomie Na emigracji (1998).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia