Konorski Jerzy, ur. 1 XII 1903, Łódź, zm. 14 IX 1973, Warszawa,
neurofizjolog;
Konorski Jerzy
Encyklopedia PWN
1934–39 organizator i kier. Pracowni Fizjologii Wyższych Czynności Nerwowych w Inst. Biologii Doświadczalnej im. M. Nenckiego w Warszawie, od 1946 kier. Zakładu Neurofizjologii tamże, 1968–73 dyr. Instytutu; 1947–59 profesor Uniw. Łódz.; od 1956 czł. PAN, od 1963 — Nar. Akad. Nauk w Waszyngtonie; 1928 zapoczątkował, wraz z S. Millerem, prace nauk. z fizjologii wyższych czynności nerwowych; stwierdził istnienie odruchów warunkowych II typu oraz opisał ich mechanizm i wykazał, że odruchy te podlegają specyficznym prawom, opartym na mechanizmach ruchów dowolnych (warunkowanie); prowadził także badania (z L. Lubińską) nad powstawaniem nerwic pourazowych oraz ustalił szybkość regeneracji przeciętych nerwów; zainicjował w Polsce badania nad organizacją czynnościową poszczególnych części mózgowia, zwłaszcza nad znaczeniem funkcjonalnym okolicy czołowej kory mózgowej; oprac. również oryginalną koncepcję mechanizmów percepcji, pamięci i utraty lub przywrócenia mowy, opartą na hipotezie istnienia w mózgu specyficznych jednostek gnostycznych. W 1970–73 redaktor „Acta Neurobiologiae Experimentalis”; Integrative Activity of the Brain (1967, wyd. pol. pt. Integracyjna działalność mózgu 1969); 1964 otrzymał nagrodę państw. I stopnia; 1973 był jednym z najpoważniejszych kandydatów do Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny.
