Konopczyński Władysław, pseud. Dantyszek, Korzonek, ur. 26 XI 1880, Warszawa, zm. 12 VII 1952, Młynik k. Ojcowa,
historyk;
Konopczyński Władysław
Encyklopedia PWN
związany z ND, 1922–27 poseł na sejm, aktywny w pracach parlamentarnych, a także jako publicysta krak. prasy; założyciel (1926) i redaktor (do 1928) „Trybuny Narodu” w Krakowie, na jej łamach występował przeciwko J. Piłsudskiemu; 1917–48 profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego; od 1924 czł. PAU; założyciel i 1931–49 redaktor Polskiego słownika biograficznego; 1939 aresztowany przez Niemców, więziony w obozie Sachsenhausen; od 1942 wykładał na tajnym uniw. w Krakowie; po wojnie wznowił pracę na Uniwersytecie Jagiellońskim1947 prezes PTH, 1945–49 prezes Komisji Hist. PAU; 1948–49 ze względów polit. usunięty z zajmowanych stanowisk. Znawca dziejów polit. i ustrojowych Polski XVI–XVIII w.; gł. prace: Geneza Rady Nieustającej (1917), Liberum veto (1918), Dzieje Polski nowożytnej (t. 1–2 1936, wyd. 2 1986), Konfederacja barska (t. 1–2 1936–38, wyd. 2 1991), Fryderyk Wielki a Polska (1947), Kwestia bałtycka (1947); wydał m.in. teksty z XVII w. pt. Reforma elekcji czy naprawa Rzeczypospolitej (1949).
