Kobryń, białorus. Kobryn, ros. Kobrin,
m. na Białorusi, w obwodzie brzeskim, w pobliżu połączenia Kanału Dniepr-Bug z Muchawcem.
Kobryń
Encyklopedia PWN
— 53 tys. mieszk. (2019); wczesnośredniowieczna osada słow., wzmiankowana w XI w.; do końca XIII w. własność książąt włodzimiersko-wołyńskich, następnie Olgierdowiczów, książąt kijowskich; od 1. poł. XIV w. w Wielkim Księstwie Litew., 1404–1519 stol. księstwa, następnie siedziba powiatu; w XVI w. należał m.in. do królowej Bony i Anny Jagiellonki, następnie włączony do dóbr król., data nadania praw miejskich nieznana; 1589–1766 na prawie magdeburskim; od 1795 w zaborze ros., miasto powiatowe, własność A. Suworowa; 1812 miejsce zwycięskiej bitwy wojsk ros. gen. A. Tormasowa z oddziałem saskim K. Klengela; od pocz. XVI w. duże skupisko Żydów; w XIX w. siedziba cadyka Mosesa (zm.1858) i jego następców (1939 w Kobryniu ok. 6 tys. Żydów — ok. 65% ludności, 1941 — ok. 8 tys.); w okresie międzywojennym w granicach Polski; IX 1939–41 pod okupacją sowiecką (deportacje ludności w głąb ZSRR), 1941–44 pod okupacją niem.; 1941–42 getto (większość jego mieszkańców Niemcy rozstrzelali na Bronnej Górze, pozostałych wywieźli do obozów pracy przymusowej); 1945–91 w Białorus. SRR. Przemysł precyzyjny, metal., materiałów budowlanych, spoż., lekki (lniarski); węzeł drogowy przy linii kol. Brześć–Homel; muzeum wojsk.-hist. im. A. Suworowa; klasztor Bazylianów (XVI–XVII w.).
