Do opisu klimatu danego miejsca są stosowane różnorodne metody statystyczne, określające wartości średnie, najczęstsze i ekstremalne poszczególnych elementów klimatu (takich jak: ciśnienie atmosferyczne, temperatura i wilgotność powietrza, wiatr, opady), rozkłady częstości i prawdopodobieństwa ich występowania. Klimat stanowi jeden z ważnych elementów środowiska geograficznego. Badaniem klimatu zajmuje się klimatologia. W zależności od skali przestrzennej wyróżnia się:
makroklimat,
mezoklimat, topoklimat (klimat miejsca lub niewielkiego stosunkowo jednorodnego obszaru, od 1 do 100 km
2, którego cechy kształtują się pod wpływem czynników występujących na danym obszarze lub w jego najbliższym otoczeniu) lub klimat lokalny (miejscowy) i mikroklimat (klimat niewielkiego obszaru o powierzchni rzędu od kilku do kilkuset m
2, np. klimat pola, zbocza, wąwozu). Ze względu na zróżnicowanie temperatury na kuli ziemskiej obserwuje się strefowy rozkład klimatu (
klimatyczne strefy). W obrębie stref klimatycznych wyróżnia się odrębne jednostki typologiczne (
klimatów typy), zależnie od cech rocznego przebiegu temperatury i opadów. Temperatura powietrza zmniejsza się z wysokością przeciętnie o 0,6°C na każde 100 m. Powoduje to występowanie w obszarach górskich bardzo dużego zróżnicowania klimatu w postaci pięter klimatycznych, np. w Tatrach powyżej 2200 m znajduje się piętro zimne (średnia roczna temperatura poniżej –2°C), powyżej 1850 m (górna granica kosodrzewiny) piętro umiarkowanie zimne (temperatura niższa od 0°C), od wysokości 1550 m (powyżej górnej granicy lasu) piętro bardzo chłodne (temperatura niższa od 2°C), 1150–1550 m piętro chłodne (regiel górny), ze średnią roczną temperaturą 2–4°C, niżej piętro umiarkowanie chłodne (regiel dolny), o średniej rocznej temperaturze 4–6°C, najniższe piętro umiarkowanie ciepłe (poniżej 670–750 m) odznacza się średnią roczną temperaturą wyższą od 6°C.