Kertész Imre
 
Encyklopedia PWN
Kertész
[kẹrte:s]
Imre, ur. 9 XI 1929, Budapeszt, zm. 31 III 2016, tamże,
węgierski pisarz i eseista, pochodzenia żydowskiego;
1943–45 więzień Auschwitz i Buchenwaldu; po powrocie do kraju pracował m.in. w redakcji budapeszteńskiej gazety „Világosság” (1951 został wyrzucony), utrzymywał się m.in. z pracy fiz.; od 1953 zajmował się wyłącznie twórczością lit. i przekładami; gł. tematem prozy Kertésza była Zagłada; obozową rzeczywistość opisał z niezwykłą powściągliwością i prostotą, bez patosu, w autobiogr. powieści Los utracony (1975, wyd. pol. 2002); motywy obozowe oraz reminiscencje epoki stalinowskiej przewijają się także w innych powieściach K., m.in.: Nyomkereső [‘szukający śladów’] 1977, Fiasko (1988, wyd. pol. 2003), Kadisz za nienarodzone dziecko (1990, wyd. pol. 2003), Dziennik galernika (1992, wyd. pol. 2006) oraz w esejach (tom A holokauszt mint kultúra ‘holokaust jako kultura’ 1993); ponadto m.in. Jegyzőkönyv [‘protokół’] (1993) — zapis rozmowy z P. Esterházym; przekł. z języka niem. (S. Freud, H. von Hofmannsthal, F. Nietzsche, E. Canetti). W 1997 otrzymał nagrodę państw. im. Kossutha, 2002 — Nagrodę Nobla.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia