Kąkolewski Krzysztof, ur. 16 III 1930, Warszawa, zm. 24 V 2015,
publicysta, reporter, prozaik;
Kąkolewski Krzysztof
Encyklopedia PWN
członek redakcji: 1950–58 „Sztandaru Młodych”, 1960–69 „Świata”, 1969–72 „Kultury””, 1972–81 „Literatury”; w wielu reportażach, opowiadaniach, powieściach tropił ślady wojennej przeszłości we współczesnym życiu: Trzy złote za słowo (1964), Co u pana słychać? (1975), Wydanie świętego Maksymiliana w ręce oprawców (1989); wywiad-rzeka Wańkowicz krzepi (1973), podejmował w demaskatorskim tonie kwestie powojennej historii: Umarły cmentarz (1996), podważał oficjalną (PRL-owską) wykładnię pogromu kieleckiego 1946; reportaż Diament znaleziony w popiele (1995) jest próbą odczytania Popiołu i diamentu J. Andrzejewskiego jako utworu pisanego z inspiracji UB; ponadto powieści, opowiadania (zbiór Lato bez wakacji 1986, Szukanie Beegera 1993, o tematyce polsko-żydowskiej); zbiór Dziennik tematów (część 1–2, 1984–85) łączący reportaże z autorefleksją i wspomnieniem; ponadto scenariusze filmowe.
