Karol III, z dynastii Burbonów, ur. 20 I 1716, Madryt, zm. 14 XII 1788, tamże,
książę Parmy i Piacenzy 1731–35, król Neapolu i Sycylii 1735–59, król Hiszpanii 1759–88, syn Filipa V hiszp., przyrodni brat Ferdynanda VI, ojciec Karola IV hiszp. i Ferdynanda IV (króla Neapolu i Sycylii);
Karol III
Encyklopedia PWN
władca absolutny, wybitny administrator, dążył do gosp. odnowy Hiszpanii i przywrócenia jej pozycji mocarstwa; 1761 zawarł tzw. pakt familijny z Francją i toczył wojny przeciw Wielkiej Brytanii: 1762 przystąpił do wojny siedmioletniej, a 1779 — do wojny o niepodległość Stanów Zjedn.; 1763 stracił Florydę, a otrzymał Luizjanę, 1783 odzyskał Florydę i Minorkę. Umiejętnie dobrał liczną grupę ministrów (hr. Aranda, hr. Campomanes, hr. Floridablanca, P. de Olavide), reformujących Hiszpanię w duchu oświecenia; 1767 wygnano jezuitów; stworzono warunki do ożywienia przemysłu, rolnictwa i handlu (protekcjonizm celny, od 1778 pełna swoboda handlu z koloniami amer.); popierano powstawanie towarzystw oświat.-ekon.; zreformowano administrację; forsowano reformy obyczajowe; kierował również modernizacją urb. Madrytu.