Kapadocja
 
Encyklopedia PWN
Kapadocja,
kraina historyczna i region turystyczny w Turcji, w środkowej części Wyżyny Anatolijskiej, na wschód od jeziora Tuz. Zajmuje płaskowyż o przeciętnej wysokości 1000 m, ograniczony od południa i wschodu pasmami Taurusu Środkowego;
w południowej części Kapadocji leży tufowa wyżyna Göreme (fantastyczne formy skalne, wydrążone w skałach kościoły i klasztory); III–II tysiąclecie p.n.e. zamieszkana przez tzw. Protohetytów; od ok. 1700 teren państwa Hetytów; 546 podbita przez Persję, 333 — przez Aleksandra III Wielkiego, później pod panowaniem Seleucydów; od ok. 255 pozornie niezależne królestwo, w 2. połowie II w. w rozkwicie (hellenizacja kraju); od 63 r. państwo kapadockie pod zwierzchnictwem Rzymu; od 17 r. n.e. prowincja rzymska; w okresie cesarstwa, zwłaszcza w II w. n.e. Kapadocja przeżyła okres znacznego rozkwitu; 395 weszła w skład cesarstwa wschodniorzymskiego; stopniowo rozwijały się w Kapadocji rozmaite formy monastycyzmu; stąd wywodzili się działający w IV w. Ojcowie Kapadoccy, którzy przyczynili się do rozwoju literatury religijnej chrześcijaństwa wschodniego.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Formy erozyjne w tufach wulkanicznych Kapadocji (Turcja)fot. T. Kokoszko/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia