Kanut Wielki, duń. Knud den Store, ang. Canute the Great, norw. Knut den Mektige, z rodu Skjoldungów, ur. ok. 997, zm. 12 XI 1035, Shaftesbury (Anglia),
król Anglii od 1016, Danii od 1019 i Norwegii od 1028, syn Swena I Widłobrodego i córki Mieszka I;
Kanut Wielki
Encyklopedia PWN
1013–14 towarzyszył ojcu w wyprawie na Anglię, najechał ją ponownie 1015 i opanował 1016 (zapewnił jej 20 lat pokoju, dbał o interesy gospodarcze); 1019, po śmierci brata objął tron duński; rozwijał kontakty z Kościołem, popierał w Anglii reformę kluniacką, unia angielsko-duńska przyspieszyła proces chrystianizacji Danii; 1027 odbył pielgrzymkę do Rzymu i uczestniczył w koronacji cesarza Konrada II; za przymierze przeciw Mieszkowi II uzyskał potwierdzenie południowych granic duńskich; 1028 opanował Norwegię, gdzie władzę powierzył naturalnemu synowi, Swenowi; stworzone przez Kanuta Wielkiego tzw. imperium M. Północnego rozpadło się po jego śmierci.
