kanon
muz.:
[łac. canon ‘prawidło’, ‘przepis’ < gr. kanṓn ‘pręt (mierniczy)’, ‘miara’, ‘reguła’, ‘prawidło’, ‘wzorzec’],
kanon
Encyklopedia PWN
1) utwór imitacyjny, w którym melodia przeznaczona do imitacji jest jednocześnie kontrapunktem, w związku z czym trwa w różnych głosach do końca utworu; rodzaj kanonu zależy od: liczby głosów (kanon 2-, 3-, 4-głosowy), stosunku interwałowego między głosem wprowadzającym melodię a głosem imitującym (np. kanon w oktawie, kwincie), rodzaju odpowiedzi (np. kanon w odwróceniu), właściwości tonalnych, liczby imitowanych różnych melodii (np. kanon podwójny) itd.;
2) w okresie renesansu przepis, wg którego z podanej melodii należało zbudować utwór;
3) w muzyce starogr. monochord.
