Kamczatka,
półwysep na wschodzie azjatyckiej części Rosji (Kraj Kamczacki), między Morzem Ochockim a Morzem Beringa;
Kamczatka
Encyklopedia PWN
z lądem łączy się wąskim (do 100 km) przesmykiem Parapolski Dół; powierzchnia 370 tysięcy km2 (wraz z przylegającym fragmentem części kontynentalnej i wyspami Komandorskimi i Karagińskimi — 472 tysięcy km2), długość 1200 km, szerokość do 450 km. Wybrzeże wschodnie silnie rozczłonkowane, z głęboko wciętymi zatokami; z północy na południe ciągną się wulkaniczne góry: Środkowe (wysokość do 3621 m) i Wschodnie (2485 m) rozdzielone zapadliskiem tektonicznym (szerokość do 50 km), zwanym Kotliną Kamczacką; wzdłuż wybrzeża zachodniego silnie zabagniona nizina; ponad 160 wulkanów (28 czynnych), najwyższy i jeden z najaktywniejszych na Ziemi Kluczewska Sopka, 4750 m; liczne cieplice (w części wschodniej Dolina Gejzerów); główna rzeka Kamczatka, największe Jezioro Kronockie (245 km2). Klimat umiarkowany chłodny; roczne opady do 1000 mm; na najwyższych szczytach wieczne śniegi i lodowce (ponad 400). Rzadkie lasy złożone z brzozy Ermana, w Kotlinie Kamczackiej tajga modrzewiowa: duże obszary zajmują zarośla limby karłowatej, olszy kamczackiej i zbiorowiska wysokich bylin. Rezerwat Kronocki (utworzony 1934, od 1967 powierzchnia 1,1 mln ha), od 1985 rezerwat biosfery; na wybrzeżu legowiska zwierząt płetwonogich; 6 obszarów wulkanicznych Kamczatki wpisanych na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO.
Historia. W państwie sowieckim istniał na Kamczatce system łagrów (Kamczatskije ITŁ) należących do największego w ZSRR azjatyckiego kompleksu Dalstroj (Dalekowschodnie Budowy); więźniowie zajmowali się wyrębem lasów, pracą w kamieniołomach, w wytwórniach konserw, przy budowie dróg i lotnisk oraz rybołówstwem; wysoka śmiertelność, głównie z powodu surowych warunków klimatycznych.
