kalif
 
Encyklopedia PWN
kalif
[arab. chalifa ‘następca’],
tytuł następcy Mahometa, świeckiego i rel. przywódcy społeczności muzułmańskiej;
władca państwa muzułm. — kalifatu. Po śmierci Mahometa (który nie wyznaczył następcy) zastosowano obyczaj wyboru wodza przez starszyznę plemienną i pierwsi 4 kalifowie obieralni: Abu Bakr, Umar I, Usman i Ali Ibn Abi Talib, zw. kalifami sprawiedliwymi (prawowiernymi); uważali się za następców Mahometa; przyjęto zasadę wybierania kalifów spośród plemienia Mahometa — Kurajszytów; kalifowie z kurajszyckich rodów Umajjadów (661–750) i Abbasydów (750–1258), faktycznie dziedziczyli władzę, uważając się za zastępców Allaha (chalifa Allah) na ziemi; wśród muzułmanów sunnici uznawali świeckie i rel. zwierzchnictwo kalifa, który sprawował funkcję imama oraz głównodowodzącego armią, nie posiadał danej Mahometowi przez Allaha mocy tworzenia praw ani ich ogłaszania, po Proroku dziedziczył tylko władzę wykonawczą i sądowniczą; szyici uznawali jedynie świecką władzę kalifa, za swojego duchowego przywódcę uważali imama (zgodnie z szyicką doktryną imamatu).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia