Kaden-Bandrowski Juliusz, właśc. J. Bandrowski, pseud. Juliusz Kaden i in., ur. 24 II 1885, Rzeszów, zm. 8 VIII 1944, Warszawa,
brat Jerzego Bandrowskiego, pisarz.
Kaden-Bandrowski Juliusz
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Od 1914 w Legionach Pol., adiutant J. Piłsudskiego, kronikarz I Brygady i współtwórca legendy legionowej (Piłsudczycy 1915); po 1918 jeden z czołowych ideologów obozu Piłsudskiego i organizator życia kult.; 1923–26 prezes ZG Związku Zaw. Literatów Pol., współorganizator i sekr. generalny PAL, delegat rządu ds. teatr., od 1929 współredaktor rządowej „Gazety Polskiej”; zmarł z ran odniesionych podczas powstania warszawskiego. W powieści Łuk (1919) ukazał psychol., moralne i obyczajowe konsekwencje szoku spowodowanego doświadczeniami I wojny światowej. Autor głośnego cyklu powieści pisanych w intencji uzasadnienia misji ideowej obozu piłsudczykowskiego, a w istocie zawierających demaskatorską analizę wielu zjawisk ówczesnej rzeczywistości polit.-społ.: walki o władzę w międzywojennej Polsce (Generał Barcz 1923), konfliktu świata pracy z rodzimym i obcym kapitałem w Zagłębiu Śląsko-Dąbrowskim (cykl Czarne skrzydła, t. 1 Lenora 1928, t. 2 Tadeusz 1929), kariery polit. wybitnego przywódcy chłopskiego w warunkach bezwzględnej walki partyjno-parlamentarnej (Mateusz Bigda 1933). Wypracował własny, sugestywny styl, kojarząc naturalist. i ekspresjonistyczne środki wyrazu (charakterystyczne zwłaszcza używanie w celach satyr. groteskowej deformacji). Ponadto ogłosił m.in. nastrojowo-poet. wspomnienia Miasto mojej matki (1925) i W cieniu zapomnianej olszyny (1926).
