Julian Apostata
 
Encyklopedia PWN
Julian Apostata, Flavius Claudius Iulianus, ur. 332, zm. 26 VI 363,
cesarz rzym. od 361, syn Juliusza Konstancjusza, przyrodniego brata ces. Konstantyna I Wielkiego;
od 355 zarządzał Galią, rozgromił Alemanów (357) i skutecznie bronił granicy na Renie przed Frankami; został obwołany cesarzem przez wojsko; wychowany w religii chrześc., odstąpił od niej pod wpływem filozofii neoplatońskiej (stąd przydomek Apostata ‘odstępca’ nadany mu przez autorów chrześc.); podjął probę zreformowania i umocnienia religii pogańskiej, wydał wiele ustaw skierowanych przeciwko chrześcijanom; poległ podczas wyprawy na Persję.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia