Jókai
pisarz węgierski;
[jo:̣koi]
Mór, ur. 18 II 1825, Komárom, zm. 5 V 1904, Budapeszt,
Jókai Mór
Encyklopedia PWN
przyjaciel S. Petőfiego, z którym uczestniczył w rewolucji 1848; od 1861 poseł do parlamentu, czł. Węg. Akad. Nauk; twórczość Jókai’a ukształtowała się pod wpływem romantyzmu, w późniejszym okresie jego charakterystyczny styl łączył elementy romant. uczuciowości z anegdotą hist., realist. obserwacją życia, humorem i bogactwem języka; autor powieści hist., osnutych na tle walk wyzwoleńczych (m.in. Złote czasy Siedmiogrodu 1852, wyd. pol. 1888; Turcy na Węgrzech 1853, wyd. pol. 1886), współcz., ukazujących barwny obraz społ.-obyczajowy epoki (Węgierski magnat 1854, wyd. pol. 1986), walkę o odnowę społeczeństwa węg. w duchu ideałów wolnościowych i demokr. (Kamienne serce 1869, wyd. pol. 1882; Czarne diamenty 1870, wyd. pol. 1879; Poruszymy z posad ziemię 1872, wyd. pol. 1886), również powieści przygodowych (Biedni bogacze 1860, wyd. pol. 1889) i fantastycznych; w wielu utworach nawiązywał do wątków i motywów pol. (m.in. powieści Smutne dni 1856, wyd. pol. 1877, Od Wisły do Gangesu 1879, wyd. pol. 1890; biografia lit. M. Beniowskiego 1891).
