Pierwsze wyobrażenia Jezusa w sztuce wczesnochrześcijańskiej miały charakter symboliczny — ukazywano go pod postacią baranka (sarkofag Juniusa Bassusa, 359), ryby lub chrystogramów i akrostychów (np.
ichtys ‘ryba’); przedstawienia takie pojawiały się w malarstwie katakumbowym, rzeźbie sepulkralnej (sarkofagi), na mozaikach. W kompozycjach figuralnych, wzorowanych często na sztuce antycznej, przedstawiano jako Dobrego Pasterza z owieczką na ramionach lub pośród stada, nauczyciela w gronie uczniów; znane są też wyobrażenia Jezusa pod postacią Orfeusza czy Heliosa-Słońca (na podstawie tekstu Zach 6, 12: „Oto mąż, Wschód imię jego”). Do przedstawień reprezentacyjnych należy spotykane od VI w. wyobrażenie
Pantokratora, wykształcone z przedstawień Jezusa tronującego; w przedstawieniach reprezentacyjnych wyraźny jest wpływ ikonografii i ceremoniału cesarskiego (hieratyczna postawa, atrybuty władzy cesarskiej — tron, purpurowy płaszcz). Źródłem inspiracji dla przedstawień narracyjnych były teksty biblijne i apokryficzne; ilustrowano sceny z dzieciństwa Jezusa (Narodzenie, Pokłon Trzech Króli), Chrzest, cuda (Wskrzeszenie Łazarza), sceny Pasji; od VI w. wydarzenia z jego życia bywały zestawiane ze scenami ze
Starego Testamentu w układzie typologicznym. W scenach narracyjnych przeważał typ Jezusa młodzieńczego, bez brody, wprzedstawieniach reprezentacyjnych ukazywano go na ogół jako brodatego, dojrzałego mężczyznę; z czasem ten drugi typ zaczął przeważać. Średniowieczne wyobrażenia tylko częściowo odwoływały się do typów ukształtowanych w epokach wcześniejszych. W sztuce monumentalnej, zwłaszcza w okresie romańskim, przedstawiano Jezusa triumfującego — jako tronującego władcę (Maiestas Domini) lub sędziego w scenach Sądu Ostatecznego; ich źródłem były głównie teksty
Psalmów (Ps 44,2–10) i wizje proroków (Iz 6; Dn 7; Ez 1 i 10; Ap 4). Typem charakterystycznym dla sztuki wczesnogotyckiej jest tzw. piękny Jezus (beau Dieu), o subtelnych, łagodnych rysach. Sztuka dojrzałego i późnego gotyku prezentowała Jezusa w słabości jego człowieczeństwa, z rysami zniekształconymi cierpieniem; obecne były także przedstawienia ukazujące Oblicze Chrystusa „nie ręką ludzką” (acheiropita: mandylion, veraikon); częste były również cykle z jego życia z rozbudowaną ikonografią pasyjną (wieloskrzydłowe ołtarze rzeźbione lub malowane), wykształconą m.in. na podstawie ewangelicznych opisów męki, źródeł apokryficznych i literatury mistycznej (Hildegarda z Bingen, Brygida Szwedzka). Do najczęściej spotykanych wyobrażeń indywidualnych należały: Ukrzyżowanie,
Ecce homo i przedstawienia o charakterze dewocyjnym: Pietà, Mąż Boleści (Vir Dolorum), Misericordia Domini (Jezus z ranami, do pasa w grobie), Chrystus Frasobliwy. Ponadto w średniowieczu została rozwinięta i wzbogacona typologia odnosząca się do osoby Jezusa Chrystusa (Adam, Izaak, Józef z Egiptu, Samson, Dawid; symbole: wąż miedziany, jednorożec, feniks, lew, pelikan, orzeł, kogut). W sztuce renesansowej powróciły wyobrażenia pięknego Jezusa, ucieleśniające zaczerpnięty z antyku ideał piękna. Popularne stały się jego przedstawienia jako dziecka (Narodziny, Pokłon Trzech Króli, Maria z Dzieciątkiem), a także scena Ostatniej Wieczerzy, Gody w Kanie Galilejskiej. W krajach objętych reformacją chętniej przedstawiano sceny o wymowie moralizatorskiej i dydaktycznej (cuda, przypowieści), natomiast w sztuce kontrreformacji przeważały przedstawienia Jezusa w chwale, w scenach Przemienienia Pańskiego, Zmartwychwstania, Wniebowstąpienia. Z kontrreformacyjnego mistycyzmu zrodziła się także idea ukrytego żywota Jezusa cierpiącego od momentu narodzin — jej ilustracją były przedstawienia ukazujące go w wieku chłopięcym, zajętego nauką lub pracą, w których pod pozornym realizmem kryją się symbole odnoszące się do męki (F. Zurbarán
Maria i Chrystus w domu w Nazarecie, G. de La Tour
Św. Józef jako cieśla). W XIX w. idealizowane wizerunki Jezusa pojawiały się w twórczości nazareńczyków i prerafaelitów; nowe, oryginalne ujęcia ikonograficzne interpretujące wydarzenia z życia Jezusa w ujęciu mistyczno-symbolicznym zaproponowali m.in. W. Blake, C.D. Friedrich (
Krzyż na górze); jednocześnie jednak następowała pewna desakralizacja wizerunku Jezusa wskutek akcentowania ludzkiej strony jego natury (I. Kramskoj
Chrystus na pustyni). W sztuce XX w. odwoływano się do typów i sposobów obrazowania wykształconych w epokach wcześniejszych (np.: S. Dali, G. Rouault, M. Denis). Ponadto do wyobrażeń Jezusa włączano atrybuty nawiązujące do aktualnych wydarzeń historycznych, np. Chrystus Król w koronie z drutu kolczastego lub Jezus w więziennym drelichu.