Jeske-Choiński Teodor
 
Encyklopedia PWN
Jeske-Choiński Teodor, ur. 27 II 1854, Pleszew (Poznańskie), zm. 14 IV 1920, Warszawa,
mąż Ludmiły, pisarz, publicysta, krytyk literacki;
czołowy rzecznik obozu tzw. młodego konserwatyzmu w prasie warsz. („Niwa”, „Słowo”), ewoluujący ku skrajnym poglądom zachowawczo-klerykalnym; wojujący antysemita (liczne prace, m.in. Żyd w powieści polskiej 1914, artykuły w „Roli”); współcz. powieści antypozytywist. (Trzeźwi 1885) i antysocjalist. (Po czerwonym zwycięstwie 1909); hist. powieści o upadku Rzymu (m.in. Gasnące słońce 1895) i rewolucji fr. 1789 (m.in. Terror 1911) z antyrewolucyjnymi i katastroficznymi tezami historiozoficznymi; popularność zachowała powieść o walce cesarstwa z papiestwem w średniowieczu Tiara i korona (1900) i powieść z dziejów Polski XVI w. O mitrę hospodarską (1904); liczne szkice, studia lit. (Dekadentyzm 1905, Seksualizm w powieści polskiej 1914); publicystyka.
Bibliografia
Z. MOCARSKA-TYCOWA Działalność krytycznoliteracka Teodora Jeske-Choińskiego wobec przełomu antypozytywistycznego, Warszawa 1975.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia