jazydzi, jezydzi, kurdyjskie ezidi,
wyznawcy religii synkretycznej wywodzącej się z islamu;
jazydzi
Encyklopedia PWN
wchłonęła również rozmaite elementy doktryny i kultu chrześcijan i zaratusztrian; uważają się za potomków Jazida I, kalifa umajjadzkiego (od jego imienia nazwa jazydzi) i lud wybrany przez Wielkiego Boga; za twórcę doktryny jest uważany szajch Adi Ibn Mutafir (XII w.) — do jego grobu w Szechanie jazydzi odbywają pielgrzymki. Jazydzi są antydualistami — przeczą istnieniu zła, zatem odrzucają grzech, diabła i piekło; wg ich wierzeń upadły anioł (szatan) odpokutował za grzech i odtąd sprawuje władzę nad światem w imieniu Boga jako Anioł-Paw (Malak Tawus) z pomocą 6 innych aniołów (gdyż Bóg, po stworzeniu świata, przestał nim bezpośrednio rządzić); aniołowie odbierają cześć pod postacią figur pawi z brązu lub żelaza (jazydom niesłusznie przypisuje się oddawanie czci szatanowi); wierzą w wędrówkę dusz, zachowali system kastowy. Większość wyznawców to Kurdowie; ich ezoteryczna doktryna jest zawarta w 2 świętych księgach: Kitab al-dżalwa [‘księga objawienia’] i Mashaf Rasz [‘czarna księga’].
