Jastrun Mieczysław
 
Encyklopedia PWN
1945–49 współredaktor „Kuźnicy”; w jego twórczości dominuje nurt refleksyjno-filoz. liryki, zespalającej doświadczenia późnego symbolizmu z retoryką i patosem poezji romant.; ewolucja od katastroficznego niepokoju przed 1939 (zbiory wierszy Dzieje nieostygłe 1935, Strumień i milczenie 1937), przeżycia okupacyjnej tragedii narodu (Godzina strzeżona 1944, Rzecz ludzka 1946) i powojennej fascynacji ideologią komunist. (Barwy ziemi 1951, Poemat o mowie polskiej 1952) do sceptycznej refleksji nad zmiennością historii i ograniczeniami egzystencji ludzkiej (Gorący popiół 1956, W biały dzień 1967, Scena obrotowa 1977, Punkty świecące 1980); zbiory esejów filoz.-kulturowych i lit. (Mit śródziemnomorski 1962, Wolność wyboru 1969, Podróż do Grecji 1978), opowieści biogr. o A. Mickiewiczu (1949), J. Słowackim (1951) i J. Kochanowskim (1954), powieść Piękna choroba (1961), wspomnienia Smuga światła (1983), przekłady poezji fr., niem., i ros.; oprac. m.in. antologie Symboliści francuscy (1965), Poezja Młodej Polski (1967); Eseje wybrane (1971), Poezje zebrane (1975); 1950 i 1955 otrzymał nagrody państw. I stopnia.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia