japoński język,
język wschodnioazjat., o nie ustalonej przynależności genetycznej, z pewną liczbą cech ałtajskich;
japoński język
Encyklopedia PWN
język Japończyków, urzędowy w Japonii; 3 okresy rozwoju języka: starojap. (ok. III–XI w.); średniojap. (XII–XV w.) pod silnym wpływem chiń.; nowojap. (od XVI w.) z wpływami języków eur., szczególnie ang. po II wojnie świat.; silnie zróżnicowany dialektalnie pod wpływem czynników geogr. i poczucia lokalnej odrębności użytkowników, oprócz dialektów wiele gwar środowiskowych o swoistej, odrębnej frazeologii; od końca XIX w. ponaddialektalny język ogólnonar.; od pocz. XX w. w literaturze upowszechnia się standardowy język potoczny; pismo japońskie.
