Isokrates
 
Encyklopedia PWN
Isokrates, Isokrátēs, ur. 436 p.n.e., zm. 338 p.n.e.,
gr. mówca i nauczyciel wymowy;
twórca teorii klas. prozy attyckiej, wprowadził podział na język poet. i język prozy; uczeń sofistów; ok. 390 zał. szkołę retoryczną w Atenach, prototyp szkoły ogólnokształcącej; jej program wyłożył w mowach przeciw zwalczającym go sofistom (Katá tōn sophistṓn); rzecznik stronnictwa promaced. i propagator jego programu (Panegiryk 386, Areopagityk 355, Mowa panatenajska 342–339); po klęsce zadanej Grekom przez Macedończyków pod wodzą Filipa II 338 pod Cheroneą popełnił samobójstwo; zachowało się 21 jego mów (w tym 6 sądowych) i 9 listów.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia