Indiana
stan w środkowowschodniej części USA, na Niz. Wewnętrznych, pomiędzy południowem krańcem jez. Michigan a rz. Ohio;
[ındiạ̈nə] 
,
, Indiana
Encyklopedia PWN
6,4 mln mieszk. (2008); powierzchnia 92,9 tys. km2; stol. — Indianapolis, inne gł. m.: Gary, Hammond, Fort Wayne, Evansville; powierzchnia nizinna, na południu i wschodzie pagórkowata; klimat umiarkowany ciepły i podzwrotnikowy kontynent. na południu; opady roczne do 1100 mm; gł. rz.: Ohio (stanowiąca południową granicę stanu) i Wabash; stan przem. z intensywnym rolnictwem; wydobycie węgla kam., ropy naftowej, soli kam., wapieni, margli; hutnictwo żelaza, przemysł lotn., samochodowy, elektrotechniczny, elektroniczny, maszyn., chem., spoż., cementowy; przemysł skupiony gł. nad jez. Michigan; hodowla bydła, trzody chlewnej, drobiu; uprawa kukurydzy, sorga, ryżu, owsa, soi, pszenicy, warzyw, drzew owocowych; gęsta sieć kol. i drogowa (ok. 150 tys. km autostrad — najgęstsza sieć w kraju); północno-zachodnia część stanu wchodzi w skład regionu metropolitalnego Chicago (zespół miejski Gary–Hammond).
Historia. Obszar od 1679 badany przez Francuzów, do 1763 należał do fr. kolonii Luizjana; na mocy traktatu paryskiego 1763 przyznany Wielkiej Brytanii, 1783 — USA; 1800 status terytorium; zamieszkujący go Indianie bezskutecznie przeciwstawiali się ekspansji białych (działalność Tecumseha), zmuszani do cesji ziemi i imigracji na zachód; po 1811 napływ białych osadników; od 1816 stan; do połowy XIX w. rozwój rolnictwa, następnie przemysłu, zwłaszcza intensywny po I wojnie świat., urbanizacja i napływ imigrantów; w latach 20. XX w. aktywna działalność Ku-Klux-Klanu.
