homofonia

homofonia

[gr.],

muz. rodzaj techniki kompozytorskiej, a także rodzaj faktury muz., którego istotą jest priorytet jednej melodii (najczęściej w głosie najwyższym) w stosunku do akompaniamentu harmonicznego (akordy, figuracje), w przeciwieństwie do polifonii;

prototypem h. była monodia akompaniowana z basso continuo (powstała ok. 1600); rozkwit h. w okresie klasycyzmu i romantyzmu wiąże się ze wzrostem znaczenia czynnika harmonicznego (harmonika funkcyjna) w strukturze dzieła muz.; w XX w. różnica między h. a polifonią zatarła się w punktualizmie.