hoabińska kultura
 
Encyklopedia PWN
hoabińska kultura,
archeol. kultura rozwijająca się na Płw. Indochińskim, Sumatrze i w Malezji między X a V w. p.n.e., a może nawet do III tysiąclecia p.n.e.;
wśród wyrobów kamiennych liczne formy nacinaków, gł. jednostronnych spiczastych i poprzecznych, nieco grubych zgrzebeł i wyjątkowo wiórowatych cienkich noży — podobne do wytworów znanych ze środkowoplejstoceńskich zespołów z Jawy (Padżitan); przypuszcza się, że ludność k.h. przesuwała się w głąb półwyspu na skutek zalania wielkich obszarów szelfu południowoazjat. w holocenie; znaleziska z północnej Tajlandii (Spirit Cave) ukazują, że ludność ta, zamieszkująca jaskinie w dolinach rzecznych, trudniła się myślistwem, rybołówstwem, zbieraniem małży (śmietniska muszlowe z Dong Son w Wietnamie), także na szeroką skalę wykorzystywała rośliny, być może nawet stosowała pierwotne uprawy grochu, fasoli, dyni, a pod koniec trwania k.h. — ryżu; w osadach Spirit Cave w VII tysiącleciu p.n.e. pojawiła się ceramika zdobiona odciskami sznura, który to wynalazek szerzył się w kierunku wschodnim aż do Tajwanu; pewne elementy k.h. sięgały zapewne do południowych Chin.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia