historia form, niem. Formgeschichte, morfokrytyka,
w egzegezie bibl. element badań nad historią powstania tekstu, a zarazem nazwa szkoły i metody w hermeneutyce biblijnej, wpływowej w protestantyzmie liberalnym 1. poł. XX w.;
historia form
Encyklopedia PWN
Historia form badała zawarte w księgach bibl. krótkie, pierwotnie samodzielne teksty o swoistej formie lit., zapytując w szczególności o genezę danego tekstu na tle środowiska społ., wpływającego na formę wypowiedzi. Metodę tę stosowano najpierw do Starego Testamentu (H. Gunkel w jego pracach na temat Księgi Rodzaju i psalmów), potem do Nowego Testamentu (R. Bultmann, najbardziej konsekwenty przedstawiciel szkoły, M. Dibelius, który 1919 zastosował nazwę „Formgeschichte” do Nowego Testamentu). Krytycy historia form zarzucali jej aprioryczne negowanie możliwości dotarcia do hist. podłoża tradycji bibl. i redukowanie przesłania tekstu do egzystencjalnego świadectwa religijności z momentu jego powstania. Obecnie metody historii form są stosowane w ramach szerzej pojętych studiów nad całą historią przekazu tekstu, od punktu wyjścia po ostateczną formę pisaną.
