hiperjądra, hiperfragmenty,
fiz. specyficzne jądra atomowe, w których oprócz nukleonów występuje przynajmniej jeden hiperon Λ (hiperony);
hiperjądra
Encyklopedia PWN
h. są układami nietrwałymi, o średnim czasie życia porównywalnym z czasem życia hiperonu Λ (rzędu 10−10 s); są wytwarzane najczęściej przez wychwyt mezonu K− przez jądro; do końca XX w. zidentyfikowano, tj. wyznaczono liczbę atomową Z oraz liczbę masową A (gdzie A jest sumaryczną liczbą barionów — protonów, neutronów i hiperonów Λ), ponad 30 różnych pojedynczych h. (z jednym hiperonem Λ), od hiperwodoru (Z = 1) do hiperbizmutu (Z = 83); h. pojedyncze oznacza się przez 
, np. 
(hiperhel 5), a podwójne (tj. z 2 hiperonami Λ) przez 
, np. 
(podwójny hiperberyl 10); zaobserwowano dotychczas tylko dwa h. podwójne: 
, ; nie zaobserwowano h. o większej liczbie cząstek Λ; h. zostały odkryte w Polsce 1952 przez M. Danysza i J. Pniewskiego.
, np. (hiperhel 5), a podwójne (tj. z 2 hiperonami Λ) przez , np. (podwójny hiperberyl 10); zaobserwowano dotychczas tylko dwa h. podwójne: , ; nie zaobserwowano h. o większej liczbie cząstek Λ; h. zostały odkryte w Polsce 1952 przez M. Danysza i J. Pniewskiego. 
