hedonizm
doktryna etyczna, wg której przyjemność (rozkosz) jest jedynym lub najwyższym dobrem, celem i głównym motywem ludzkiego postępowania;
[gr. hēdonḗ ‘rozkosz’],
hedonizm
Encyklopedia PWN
również postawa życiowa, wyrażająca się w dążeniu do umiejętnego wykorzystywania przyjemności; hedonizm przedkłada wartość przyjemności zmysłowych nad inne wartości, a dążenie do maksymalizacji przyjemności i minimalizacji przykrości (przede wszystkim zmysłowych) uznaje za główną zasadę postępowania w życiu; hedonizm skrajny głosił Arystyp z Cyreny, hedonizm umiarkowany, rozwijany w epikureizmie, stał się podstawą późniejszych koncepcji hedonistycznych: w odrodzeniu (m.in. L. Valla, M. Montaigne), oświeceniu (m.in. P.H. Holbach, C.A. Helvetius) oraz u J. Benthama i J.S. Milla; koncepcje Benthama i Milla doprowadziły do przekształcenia hedonizmu w utylitaryzm; elementy hedonizmu można spotkać także u D. Diderota, F.W. Nietzschego, u XIX-wiecznych myślicieli biologizujących, a także w psychoanalizie S. Freuda. W wielu sformułowaniach hedonizm jest ściśle związany z eudajmonizmem.
